هدف تحقیق حاضر، مقایسه ویژگی های شخصیتی (نیمرخ روانی) دو گروه از دانشجویان رشته تربیت بدنی و دانشجویان غیر تربیت بدنی (فقط دختران) دانشگاه آزاد اسلامی واحد اسلامشهر بر اساس پرسشنامه MMPI بود. با توجه به ماهیت تحقیق، شیوه تحقیق از نوع پس رویدادی (علمی مقایسه ای) است. بدین منظور 100 دانشجوی تربیت بدنی و 100 دانشجوی غیرتربیت بدنی به روش تصادفی ساده به عنوان نمونه تحقیق برگزیده شدند. ویژگی های شخصیتی دانشجویان مذکور توسط ابزار اندازه گیری پرسشنامه مبنه سوتا (فرم کوتاه 71 سوالی) سنجیده شد. پرسشنامه مبنه سوتا با MMPI، ویژگی های شخصیتی چون خود بیمار انگاری، افسردگی، هیستری، فرافکنی، اضطراب، اسکیزوفرنی، هیپومانی و جامعه ستیزی را اندازه گیری می کند. تجزیه و تحلیل داده ها و اطلاعات بر اساس آزمون فرضیه های تحقیق شامل رابطه بین صفات شخصیتی دانشجویان رشته تربیت بدنی ((ورزشکاران)) و دانشجویان غیر تربیت بدنی (غیر (ورزشکاران))، بین سن و وضعیت تاهل دو گروه آزمودنی و ویژگی های شخصیتی آنان صورت پذیرفته است. روش آماری مورد استفاده پژوهش حاضر آزمون تی و همبستگی پیرسون و با استفاده از برنامه نرم افزار SPSS انجام شد و نتایج نشان داد بین سن دانشجویان رشته تربیت بدنی و ویژگی های شخصیتی آنان در مشخصه های SC-HY-HS-PA-PD-Ma، تفاوت معنی داری وجود دارد. همچنین در مورد دو گروه آزمودنی (هم دانشجویان ورزشکار و هم غیر ورزشکار)، بین متغیرهای سن و HS و HY رابطه معنی داری مشاهده شد. در مورد تاهل نیز بین متغیر تاهل و میانگین کل مقیاس PD در بین دانشجویان رشته تربیت بدنی (ورزشکار) همبستگی معنی داری وجود دارد. در مورد دانشجویان غیر تربیت بدنی نیز بین متغیر تاهل و مقیاس HS رابطه معنی داری دیده شد. بین ویژگی های شخصیتی دانشجویان تربیت بدنی و غیر تربیت بدنی اختلاف وجود دارد و تفاوت فقط در مقیاس PD (سایکوپاتی، جامعه ستیزی) معنی دار است. به طوری که دانشجویان رشته های تربیت بدنی در مقایسه با دانشجویان غیر تربیت بدنی، سایکوپاتی و ناسازگاری اجتماعی کمتری دارند و رفتارهای پرخاشگرانه کمتری از خود بروز می دهند. در دیگر مقیاس ها تفاوت معنی داری مشاهده نشد.

تحقیق حاضر در پی مشخص کردن میزان عینیت، و روایی آزمون عملی ورودی. برای گزینش دانشجویان رشته تربیت بدنی است که در سال 1380، برای اولین بار ابداع و به کار گرفته شد. از بین 30 کلاس واحد (2) تربیت بدنی پسران دانشگاه اصفهان، 2 کلاس برای شرکت در تحقیق به صورت "نمونه گیری خوشه ای هدفدار" انتخاب شدند. 30 دارو از دانشجویان رشته تربیت بدنی انتخاب شدند که در آزمون عملی 80 تجربه داوری داشتند آنها پس از توجیه، بازآموزی و ایجاد هماهنگی، به طور مستقل در سه گروه 10 نفره به آزمودنیها امتیاز دادند. هر آزمودنی در فاصله یکساعته در روز آزمون، دوباره آزمون شد. هر آزمون به طور متوسط 9±94 ثانیه به طول انجامید. عینیت برای کیفیت اجرا، زمان آزمون و نمره کلی، به ترتیب برابر 84/0، 99/0و 95/0 به دست آمد. در محاسبه عینیت، از نمره های 43 آزمودنی در 3 گروه داوری استفاده شد. اعتبار برای کیفیت اجرا، زمان آزمون و نمره کلی، به ترتیب باربر 67/0، 71/0و 63/0به دست آمد. برای محاسبه اعتبار، از نمرههای 60 آزمودنی در آزمون ابتدایی و آزمون مجدد استفاده شد و برای روایی همزمانی آزمون، از معیار نمرده تربیت بدنی استفاده شد. به طور کی، همبستگی با آزمون ملاک به طور معناداری در آزمون مجدد، بالاتر از آزمون ابتدایی بود و حداکثر به 57/0(P<0.05) رسید. بالا بودن سطح ضریبهای عینیت، نشان میدهد که آموزش و هماهنگی ایجاد شده در سه گروه داوری، به خوبی صورت پذیرفته است و از این بابت، اشکالی متوجه آزمونها یا اجرای آنها نیست. ضریب اعتبار نسبتاً پایین به دست آمده، سؤالات جدی در برابر به کارگیری این آزمون به عنوان ابزار گزینش دانشجو ایجاد مینماید. ارتقای سطح روایی آزمونها در آزمون مجدد نیست به آزمون ابتدای، اثر مثبت تمرین تو آشنایی با آزمون را در منطقی تر نمودن تفاوت نمرهها نشان میدهند. به طور کلی، با توجه بداعت تجربه ای از این نوع، نتایج به دست آمده دلگرم کننده است. تحقیق حاضر، ضمن آشکارسازی نقاط ضعف موجود، دلالت بر آن دارد که زمینه های مناسبی برای ارتقاء و توسعه آزمون در آینده فراهم خواهد آمد.

هدف پژوهش حاضر، بررسی اثر سه روز دوی متوالی و غیرمتوالی 1600 متر بر دستگاه ایمنی دختران دانشجوی تربیت بدنی بود. بدین منظور 25 نفر از دانشجویان تربیت بدنی دانشگاه مازندران در محدوده سنی 18-22 سال به طور تصادفی به گروه تجربی - دوهای متوالی و غیرمتوالی - و گروه کنترل تقسیم شدند. آزمودنی های گروه تجربی سه روز غیرمتوالی (شنبه، دوشنبه و چهار شنبه) را دویدند و سپس با یک هفته استراحت مجددا همان آزمودنی ها برنامه دو را در سه روز متوالی (شنبه، یک شنبه و دوشنبه) دویدند. نمونه های خونی بلافاصله پس از هر بار دوی 1600 متر در روزهای اول، دوم و سوم به طور مجزا از گروه تمرینی، پس از دو متوالی و نیز دو غیرمتوالی گرفته شد. نمونه های خونی گروه کنترل نیز بدون اجرای دوهای متوالی و غیرمتوالی هم زمان و همانند گروه تجربی گرفته شد. برای تعیین مقادیر استراحتی قبل از اجرای دوی 1600 متر نوبت اول از گروه های تجربی و کنترل همزمان نمونه خونی با عنوان پیش آزمون گرفته شد. نمونه های خونی با استفاده از دستگاه الکترونیکی شمارش گر سلولی اندازه گیری و سپس داده ها با آزمون اندازه گیری های مکرر و آنالیز واریانس و آزمون های تعقیبی (LSD) و شفه در سطح معناداری P³0.05 تجزیه و تحلیل شدند. نتایج پژوهش نشان داد تغییرات درون گروهی مقادیر گلبول های سفید تام خون در گروه تجربی - دو متوالی و غیرمتوالی - افزایش معناداری داشته است. همچنین، تغییرات معناداری در مقادیر این شاخص بین گروه تجربی - دو متوالی و غیرمتوالی - با گروه کنترل به دنبال پس آزمون اول، دوم و سوم مشاهده شد. این تفاوت در بین گروه تجربی دو متوالی و گروه تجربی دو غیرمتوالی مشاهده نشد. همچنین تغییرات درون گروهی و بین گروهی سایر شاخص ها از لحاظ آماری معنادار نبوده است. بر اساس این یافته ها می توان گفت اگر چه فعالیت ورزشی متوالی و غیرمتوالی گلبول های سفید تام خون را تغییر داد، ولی تکرار جلسات تمرینی در روزهای متوالی تاثیر قابل توجهی بر این شاخص نداشت.

این پژوهش با هدف مقایسه تاثیر شیوه های تدریس سنتی و حل مسئله گروهی بر میزان خلاقیت و برخی فاکتورهای جسمانی (انعطاف پذیری عضلات نزدیک کننده پا و قدرت عضلات شکمی انجام یافته است. به همین منظور دانشجویان رشته تربیت بدنی دانشگاه الزهرا در نیمسال اول 1382-1381 طی 20 جلسه در دو گروه مستقل در واحد عملی ژیمناستیک (2) شرکت کردند. جامعه آماری را 27 دانشجوی دختر تشکیل دادند که 12 آزمودنی در دو گروه مستقل، با دو شیوه تدریس سنتی و حل مسئله گروهی مورد آزمایش قرار گرفتند. پرسشنامه استاندارد خلاقیت و برخی فاکتورهای جسمانی، در دو مرحله ابتدائی (پیش از آغاز تدریس) و پایانی (در پایان دوره تدریس) اجرا شد. جوان ترین آزمودنی متولد 1359 و مسن ترین آزمودنی متولد سال 1345 بود. طبق آزمون t (میانگین دو گروه مستقل)؛ مقایسه دو شیوه تدریس سنتی و حل مسئله گروهی بر میزان خلاقیت و فاکتورهای جسمانی، تاثیر معناداری را نشان نداد (10=df، 0.05= α)

به منظور بررسی عوامل بروز پرخاشگری در میدان های ورزشی، پرسشنامه ای با عنوان «بررسی عوامل پرخاشگری» تهیه شده که در آن نحوه داوری؛ شکست و ناکامی تیم؛ حساسیت رقابت؛ رتبه تیم در جدول رده بندی؛ سن (ورزشکاران)؛ سن تماشاگران؛ ازدحام تماشاگران؛ یادگیری پرخاشگری؛ ناکامی (ورزشکاران) در زندگی؛ سطح آمادگی جسمانی و مهارت پایین (ورزشکاران)؛ میزبان بودن تیم؛ رفتار (ورزشکاران) تیم مقابل؛ مسابقه مهیج، محرک در بروز پرخاشگری (ورزشکاران) و تماشاگران؛ تنبیه بعد از  پرخاشگری (ورزشکاران)؛ حضور خانواده و رسانه های گروهی و ایجاد نظم و انضباط در برگزاری مسابقه ها در کاهش پرخاشگری (ورزشکاران) و تماشاگران را بررسی کرده است. پرسشنامه ها در بین 300 نفر از تماشاگران ورزش گروهی، 150 نفر از (ورزشکاران) انفرادی و 60 نفر از متخصصان تربیت بدنی تصادفی پخش و سپس جمع آوری شد، آن گاه اطلاعات به دست آمده توسط آزمون  X2تجزیه و تحلیل شد که نتایج زیر به دست آمد:1- بین نحوه داوری؛ شکست و ناکامی تیم؛ حساسیت رقابت؛ رتبه تیم در جدول رده بندی؛ سن (ورزشکاران)؛ ازدحام تماشاگران؛ پرخاشگری تماشاگران؛ یادگیری پرخاشگری؛ ناکامی (ورزشکاران) در زندگی، سطح آمادگی جسمانی و مهارت پایین؛ میزبان بودن تیم، رفتار (ورزشکاران) تیم مقابل، مسابقه مهیج، محرک و بروز پرخاشگری (ورزشکاران) اختلاف معنا داری مشاهده شد.2- بین تنبیه بعد از پرخاشگری؛ حضور خانواده؛ حضور رسانه های گروهی؛ ایجاد نظم و انضباط در برگزاری مسابقه ها و کاهش پرخاشگری (ورزشکاران) اختلاف معنی داری مشاهده شد.3- بین نحوه داوری؛ شکست و ناکامی تیم؛ حساسیت رقابت، رتبه تیم در جدول رده بندی؛ سن تماشاگران؛ تراکم جمعیت؛ پرخاشگری (ورزشکاران)؛ یادگیری پرخاشگری؛ ناکامی تماشاگران در زندگی؛ میزبان بودن تیم؛ رفتار (ورزشکاران) تیم مقابل و مسابقه مهیج، محرک و بروز پرخاشگری تماشاگران اختلاف معنی داری مشاهده شد.4- بین حضور خانواده ها؛ حضور رسانه های گروهی؛ ایجاد نظم و انضباط در برگزاری مسابقه ها کاهش پرخاشگری تماشاگران اختلاف معنی داری مشاهده شد.با بررسی های انجام شده و با توجه به نتیجه این تحقیق عوامل زیر به ترتیب اولویت در کاهش پرخاشگری (ورزشکاران) و تماشاگران تاثیر دارند:نحوه داوری؛ شکست و ناکامی در مقایسه؛ رفتار (ورزشکاران) تیم مقابل؛ حساسیت رقابت؛ مسابقه مهیج و محرک؛ یادگیری پرخاشگری؛ پرخاشگری (ورزشکاران) و تماشاگران؛ میزبان بودن تیم؛ ازدحام تماشاگران؛ سطح آمادگی جسمانی پایین؛ سن پایین؛ ناکامی در زندگی؛ رتبه تیم در جدول رده بندی و سطح مهارت پایین، نظم و انضباط، حضور خانواده، حضور رسانه های گروهی و تنبیه. 

سابقه و هدف: حفظ و ذخیره گلیکوژن عضلانی مهم ترین فاکتور محدودکننده موفقیت افراد در اجرای فعالیت های زیربیشینه است. نشان داده شده است که مکمل یاری با ملاتونین قبل از فعالیت می تواند ذخایر گلیکوژنی را حفظ نماید. هدف تحقیق حاضر بررسی تاثیر مصرف 6 میلی گرم ملاتونین بر زمان واماندگی طی یک فعالیت زیربیشینه و همچنین حداکثر اکسیژن مصرفی طی یک فعالیت فزاینده در دختران دانشجوی تربیت بدنی دانشگاه شهید چمران اهواز بود. مواد و روش ها: برای انجام کارآزمایی بالینی حاضر 13 آزمودنی دختر (سن 29/1± 5/21 سال، وزن 69/2± 36/58 کیلوگرم، حداکثر اکسیژن مصرفی 17/4± 08/39 میلی لیتر/کیلوگرم/دقیقه) به صورت متقاطع در 2 مرحله مکمل (6 میلی گرم ملاتونین) و دارونما (کپسول نشاسته) دریافت کردند. مکمل یاری به شکل حاد (به صورت تجویز تک دوز) 30 دقیقه پیش از فعالیت ورزشی انجام شد. هر آزمون در دو حالت دارونما و مکمل تکرار شد. برای اطمینان از، از بین رفتن اثر تمرین و مکمل فاصله بین دو آزمون (حالت دارونما و مکمل) 5 الی 7 روز درنظر گرفته شد. پروتکل ورزشی زیربیشینه و پروتکل فزاینده به ترتیب شامل دویدن با شدت زیربیشینه (70 درصد ضربان قلب ذخیره) تا رسیدن به واماندگی ارادی و آزمون فزاینده بروس روی نوار گردان بود. نتایج: نتایج نشان داد با مصرف 6 میلی گرم ملاتونین زمان رسیدن به واماندگی (0/01=P) و حداکثر اکسیژن مصرفی (0/002=P) افزایش معنی داری می یابد. نتیجه گیری: به نظر می رسد دختران تمرین کرده می توانند برای بهبود عملکرد استقامتی و ظرفیت هوازی خود از مصرف 6 میلی گرم مکمل ملاتونین نیم ساعت قبل از شروع فعالیت ورزشی بهره ببرند.

زمینه: هدف پژوهش حاضر، سنجش اختلال بدریختی بدنی بین دانشجویان دختر و پسر رشته تربیت بدنی و غیر تربیت بدنی دانشگاه رازی بود.روش ها: بدین منظور با استفاده از روش تحقیق توصیفی، 343 دانشجوی دختر و پسر در سال تحصیلی91 -90، شامل 167 دانشجوی تربیت بدنی با گذراندن حداقل دو ترم و 176 دانشجوی غیرتربیت بدنی از سایر دانشکده ها که به صورت تصادفی خوشه ای انتخاب شده بودند، پرسشنامه اختلال بدریختی بدنی (BDD) را تکمیل کردند. از آزمون های ناپارامتریک مناسب برای بررسی متغیرهای مورد مطالعه استفاده شد.یافته ها: نتایج نشان داد که نرخ اختلال بدریختی بدنی در دانشجویان مورد مطالعه 3.8% می باشد (13 از 343 نفر). بیشترین اختلال بدریختی بدنی در بین دانشجویان پسر غیر تربیت بدنی با 5.4% و در دانشجویان دختر غیر تربیت بدنی با میزان4.1% بود.نتیجه گیری: در کل با توجه به پایین تر بودن نرخ اختلال بدریختی بدنی در دانشجویان تربیت بدنی نسبت به سایر دانشجویان، به نظر می رسد تشویق و آگاهی دادن دانشجویان سایر رشته ها جهت شرکت در تمرینات ورزشی و فعالیت های بدنی در بهبود این اختلال مفید باشد.

در این مقاله تربیت نظامیان در اندیشه افلاطون و امام خمینی(ره) با روش توصیفی-تحلیلی و مقایسه ای بررسی شده است و هدف آن افزایش قدرت توصیف و تبیین نخبگان فکری - نظامی در موضوع جایگاه نظامیان در شکل­گیری مدنیّت و تمدن­سازی است. طی این مقاله گزاره­های افلاطون و امام خمینی(ره) در ابعاد مختلفِ موضوعِ تربیت نظامیان از متون آنان استنتاج شده است و سپس مورد تحلیل قرار گرفته و در نهایت وجوه تشابه و تفاوت دیدگاه­های دو متفکر در آن ابعاد تبیین شده است. نتیجة نهایی این مقایسه مبنی بر این است که نظام فلسفی افلاطون و برنامه تربیتی او در آرمان­شهر که با هدف تبیین عدالت و چگونگی استقرار آن صورت­بندی می­شود، اهمیّت اقشار نظامی را در زمینه شکل­گیری مدنیّت و حرکت به­سوی تمدن­سازی نشان می­دهد و در ردّ دیدگاه­هایی که اهمیت دادن به نظامیان را مقدمه فروپاشی مدنیّت می­دانند، پشتوانه استدلالی ارزشمندی ایجاد می­کند. در مقابل دیدگاه امام خمینی(ره) بیانگر این است که تفکر اسلامی قوّه و قوای نظامی را در چارچوب تربیتی شریعت، اخلاق و عقلانیّت تعریف کرده و این چارچوب اجازه نمی­دهد که حقوق و حوزه فردی و خصوصی نظامیان مورد تعدّی قرار گیرد؛ آنان را نیز از تعدّی به حقوق و حوزه خصوصی دیگران باز می­دارد و قوه و قوای نظامی را در خدمت حفظ نظام سیاسی، مدنیّت و تمدن­سازی تعریف می­کند.